Canción alegre para un amigo muerto

Todo pasa y todo queda, pero lo nuestro es pasar.


Solamente uso la americana oscura para los compromisos. El otro dia me la tuve que poner para una reunión. Y al salir de casa, bajando hacia el parking, metí la mano en el bolsillo y vi la tarjeta que me dieron en el entierro de mi amigo.

Ya hace casi un año que murio. A los cuarenta y pocos. Subí al coche. Casi pude oir de nuevo su voz. Cuantos recuerdos. De memoria, reconstruí con algunas imagenes su agonía.

Me invadió una enorme tristeza. Era un hombre inteligente, era sensible, era nuestro amigo. Tal vez merecería una calle en su pueblo, ¿qué más da?. Estando enfermo, después de cada visita nos despedíamos como si fuera para siempre. Al fin, murió. Y tantas cosas se quedaron por decir.

Al arrancar el motor la tristeza me agarrotaba. Rebusqué entre los discos, puse una canción alegre que le gustaba mucho. Ahora mientras escribo esto, oigo de nuevo la canción y recuerdo una larga conversación, las lentas horas en el hospital, recuerdo un río escondido, una playa solitaria, el agua fría, recuerdo el amanecer en una montaña, una luciérnaga. Creo que lloraré. Si, la vida no fue muy generosa contigo, amigo.

Era demasiado lúcido para ignorar la verdad. Tampoco yo podía consolarle con mentiras o esperanzas ultraterrenas. Poco antes de morir me dijo que aprovechara mi vida. Eso trato de hacer, amigo. No es fácil.

Y esto que escribo no sirve para nada. Ahora, mónstruos, ya podeis comer.

Comentarios

nomesploraria ha dicho que…
Vull dir que em sap greu.
Unknown ha dicho que…
Uf, es realmente duro cuando alguien se va antes de que lo nosotros consideramos "su tiempo"...

Pero yo siempre digo que las personas siguen entre nosotros mientras permanezca su recuerdo...

Creo que es lo más bello de todo; formar parte de alguien, de sus recuerdos, una vez que nuestro cuerpo se esté ya transformando en flores...

Un saludo...
Osselin ha dicho que…
Amic Frikosal. escriure serveix de molt. Tenir un blog serveix de molt. Nosaltres, aquest electrons desconeguts que configurem lletres a la teva pantalla tenim una ànima. T'escoltem, et comprenem i t'abracem. Perque al darrera de cadascun de nosaltres hi ha una persona que ha pogut passar pel que tu passas, perquè molt de nosaltres tenim un blog perquè ens escoltin i de vegades per llançar al vent estremits crits de solitud.
Estem amb tu amic Frikosal, escriu, plora, recorda.
Una abraçada i al teu servei:
Osselin@gmail.com
Josep.
Anónimo ha dicho que…
Supongo que todos tenemos algún capítulo así en nuestra vida y una historia como esta se clava hasta allá dentro.
"Aprovechar la vida", si, pero como?
También supongo que todos tenemos una receta para eso, pero ¿cuantas veces miramos atrás y nos preguntamos si realmente lo estamos haciendo?

De lo que sí estoy seguro es de que cada vez que salías del hospital, junto al dolor, te llevabas la certeza de que al menos ese tiempo no podía haber estado mejor empleado.

Anónimo para el resto, es que es personal. I.P 83.50.220.xxx ;)
Anónimo ha dicho que…
Mientras lo recuerdes está vivo, al menos en tu corazón.

Salut, Myrtus
Anónimo ha dicho que…
Jo també el recordo. EM trobo moltes vegades pensant-hi. No és per el que l´havia conegut, sino pel gran afecte i admiració que sé que li tenies. És com si haguessis perdut un germà. I ell també sentía gran amistat per tú ...Ho sé.
Recorda´l tal i com l´havies conegut quan estava plé d´alegria.
Ma.

Entradas populares de este blog

La libélula negra

La salvación de las libélulas caídas

Nikkor 1000F11